Në verën e vitit 2006, familja Bardhipërgatitej për pushime verore. Babai i Kaltërinës, Dini, punonte si kreator nënjë ndërmarrje private te një investori të huaj, dhe për çdo vit shkonte përpushime në malet e Prevallës. Ishte rast i mirë që të ikte nga tollovia veroreqë e kaplonte qytetin e Prizrenit.
Kaltërina Bardhi ishte një vajzë dymbëdhjetëvjeçare dhe krejtësisht e zakonshme. Ishte e shoqërueshme. Në shkollë shkonterregullisht me moshatarët e saj. I adhuronte orët e muzikës dhe ishte ndër mëtë mirat në seksionin e baletit. Kishte edhe një pasion të veçantë: fantastikënshkencore, për të cilën moshatarët e saj as që mendonin.
Në fillim kureshtjen e shuante duke lexuar tregimespirituale nga autor vendas, ndërsa shumë shpejtë imagjinatën e saj fëmijërorefilluan ta preokupojnë shkrimtarë të njohur të fantastikës shkencore si ArturKlark e të tjerë. Imagjinata e saj pasurohej gjithnjë e më tepër dhe u zgjeruanë kufij të paparë. Filloi të humb kuptimin për realitetin ekzistues, të cilëne vunë re prindërit e saj, ose së paku kështu dukej në shikim të parë!
- Mbrëmë kam lundruar mbi sistemin diellor, -shpesh tregonte Kaltërina në mëngjes kur zbriste nga dhoma e saj e gjumit. Nënë- vazhdonte ajo, kam udhëtuar nëpër hapësirën e pafund, e cila nuk është siç naduket neve nga Toka. Yjet, gjithashtu, nuk janë ashtu të bukur siç i shohim ne,kurse përreth dëgjohen zhurma që nuk i kam dëgjuar kurrë.
Nëna ia lëshonte një shikim serioz dhe meshqetësim i thoshte:
- Mirë Kaltërina, deri kur do të na mërzisësh mekëto tregimet e tua?! Prapë ke parë ndonjë ëndërr fantastike?! Ta dish se do tandaloj t’i lexosh ato libra me fantazira!
Zakonisht e gjitha përfundonte në këtë mënyrë.
Në verën e vitit 2006, familja Bardhi përgatitejpër pushime verore. Babai i Kaltërinës, Dini, punonte si kreator në njëndërmarrje private te një investori të huaj, dhe për çdo vit shkonte përpushime në malet e Prevallës. Ishte rast i mirë që të ikte nga tollovia veroreqë e kaplonte qytetin e Prizrenit.
Prevalla, një vend i qetë dhe plot gjelbërim, vendky shumë i bukur dhe pitoresk, i rrethuar me kodrina mbi të cilat shtrihej njëdet i tërë pishash.
Me ta shkonte edhe gjyshja e Kaltërinës, zonjaMira. Ishte një plakë e çiltër dhe shumë shpirtmirë. E adhuronte mbesën dheishte në gjendje që gjatë pushimeve të verës, pa përtesë, t’i kushtonte asajorë të tëra. Ishte fjalëmbël ndaj çdokujt. Kaltërina në jetën e saj kishte vendtë veçantë, andaj edhe ajo e donte gjyshen pa masë.
Ditën e tretë të pushimeve, Kaltërina e kaloi dukeshëtitur përjes pishave të mrekullueshme të Prevallës. Kur u kthye nëkampshtëpizë , ende pa hyrë mirë brenda, e shqetësuar, pyeti të ëmën:
- A është e vërtet se unë kam një motër binjake?!
Nëna në atë çast lëshoi pjatat nga duart dhe mehidhërim pyeti gjyshën Mirë:
- Çfarë po fletë Kaltërina?!
Pastaj u kthye nga vajza:
- Ç’është kjo pyetje, bij ime?
Vajza në atë moment u habit dhe thjesht nuk dintesi të sillej dhe çfarë të thoshte.
- Asgjë...Nuk di pse hidhërohesh menjëherë!
Në fakt, nëna nuk ishte e hidhëruar, ishte ebefasuar me pyetjen e saj, pasi që Kaltërina ishte lindur si binjake. Fëmija idytë gjithashtu ishte vajzë, por mjerisht, nuk i kishte përballuar komplikimete lindjes. Mirëpo ata nuk i kishin treguar kurrë Kaltërinës për motrën e saj.Thjesht, nuk kishin dashur që fëmijërinë e saj ta ngarkojnë me këtë çështje.Prandaj pyetja e saj ishte e papritur. Prej nga, si i ra ndërmend...
- Mirë bija ime, tanimë nuk jam e hidhëruar, - umundua ta qetësonte, por dua të më tregosh përse më pyete?
- Këtë gjë ma tha një i panjohur tek shëtisjapërmes pishave!...
- Si i panjohur?
- I panjohuri nga planeti Otila!...
- O zot, Kaltërina, prapë ti..., - Prapë kefilluar me fantazira?!
Vajza rrudhi krahët dhe me vrap u futë në dhomëzëne saj të vockël.
Thellë e prekur, Zana filloi t’i tregoj gjyshesMira për fantazaitë që i kishte dëgjuar muajt e fundit nga Kaltërina. Portregimi i sotëm ishte në kufi me realitetin. Vallë, nga kush ka dëgjuar përmotrën e vet të vdekur?... Ranë dakord që këtë çështje ta hetoj me kujdesgjyshja.
Po atë natë, Kaltërina, me një butësi mahnitësi iarrëfeu gjyshes tregimin për "të panjohurit nga planeti Otilo”.
- Është një burrë shtathedhur - tregonte vajza.Nuk dallon shumë nga ne, por prapëseprapë është disi më ndryshe. Më ka thënë qëmotra ime quhet Era dhe se jeton, atje me ata!...
- Era!... pëshpëriti plaka e hutuar. - Ti mendonse kjo është e vërtet?!
Kaltërina uli shikimin dhe me zë të ulët tha:
- Mendoj se po, gjyshe!
Gjyshja ishte shumë e durueshme.
- A të ka thënë diç tjetër?
- Më ka pyetur nëse kam dëshirë të takohem memotrën.
- E ti, çfarë i tha?
- Me siguri se po! M’i ka përkëdhelur flokët. Mirëmë tha, në mbrëmje kur të zë gjumi do të shkojmë në Otila për ta takuar atë.Pas këtyre fjalëve u zhduk-
- Mirë shpirt, tani fli. Në mëngjes së bashku do ekërkojmë të panjohurin...
Gjyshja me butësi puthi Kaltërinën dhe, si gjithmonë,e mbuloi me kujdes. Fiku dritën dhe me hapa të ngadalshëm u drejtua nga verandaku rrinin ulur Zana dhe Dini. U tregoi gjithë bisedën që kishte pasur meKaltërinën. Ata të befasuar shikuan njëri tjetrin!
- Era`-sa nuk bërtit Zana.
- Tha se quhej Era?!
- Zot i madh, a është e mundur?! - tha Dini.
Emri Era ishte emër unikat të cilin e kishinsajuar prindërit disa ditë para se të lindnin fëmijët, pasi e kishin kuptuar sedo lindnin vajza binjake. Do i pagëzonin: njërën Kaltërina dhe tjetrën Era. Përkëtë vendim paksa të çuditshëm kurrë nuk i kanë treguar askujt, as gjyshja nukka qen e njoftuar. Kurse tani paraqitet i panjohur dhe...!?
- Zot i madh - pëshpëriti sërish Zana.
Po atë natë nga kampshtëpiza u zhduk përgjithmonëKaltërina. U njoftuan të gjitha organet kompetente: policia, KFOR-i etj. Ualarmua edhe Interpoli...por nuk zbuluan kurrë asgjë! As më të voglën gjurmë!
Vajza u zhduk nga dhomëza dhe nuk u lajmërua kurrëmë. Mbase ka kaluar në dimension tjetër - në... zonën e muzgut.
